من خوب بلدم گلایه کنم.
و تو در جواب، هربار خیلی بد تکرار می کنی که "ببخش".
من فکر نمی کنم بخشیدن چیزی را عوض کند. یا چیزی را تکرار حتی، برای جبران.
من مطمئنم که بخشیدن بیهوده است. زمان اگرچه شک دارم گاهی، که جلو می رود یا ایستاده، اما به خدا بر نمی گردد به عقب؛ که اگر ببخشم مثلا چیزی را، توفیری داشته باشد به حالمان.
بخشیدن، کم نمی کند چیزی از گلایه های من. سبک هم نمی شوم بالطبع.
تو را هم عوض نمی کند.
بیهوده است.
بیهوده تر این بود که می توانستی بخوانی این حرفها را.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر